اگر بال یک پرنده را به صورت عرضی برش دهیم، متوجه خواهیم شد که شکل آن بیضوی است از یک سو نیم دایره و از سوی دیگر مانند برگ گل سرخ نوک تیز است. این شکل آئروفویل نامیده می شود.

هنگامی که دانشمندان در حال تحقیق در مورد ساخت هواپیماها بودند، ابتدا ساختمان بال یک پرنده را مورد مطالعه قرار دادند. آنها دریافتند وقتی پرنده ای پرواز می کند، هوای بالای بال سریعتر از هوای پایین بال حرکت می کند. این اختلاف فشار میان بال پایین و بالا باعث می شود که هوای زیر، فشار وارد کرده پرنده را به سمت بالا حرکت دهد.

پرهای یک پرنده چنان مرتب در کنار هم قرار گرفته اند که سطح صافی را تشکیل می دهند. این لطافت و صاف بودن سطح بال به پرنده این امکان را می دهد که با کمترین اصطکاک در هوا پرواز کند.

پرندگان غیر از این پرها، امکانات دیگری نیز دارند که در امر پرواز به آنها کمک می کند. استخوان های پرندگان بسیار سبک هستند و آنان دارای چشمهای تیز بینی هستند که می توانند با آن حتی مسافت های دور را نیز ببینند.